Hutje op de Hei

Donderdag 20 juli 2017

Karin – Dorethe – Heidy – Miranda – Claudia

Afstand: 91 km

Aangezien de navigator er vandaag was dachten we een route te hebben. Maar ook deze rit was niet voorbereid. Waar gaan we heen? We besloten als koffiestop De Hei in Siebengewald aan te doen. Dit is een motorcamping waar we al het een en ander van gehoord hebben, maar nog nooit zijn geweest. 

De lucht was grimmig, de stemming goed en de hele avond heeft het erop geleken dat het enorm zou gaan regenen, maar het is droog gebleven. Maar dat was op het randje! Dit was ook een leuke rit, met verrassende stukjes natuur. Vanuit Reek reden we door Escharen naar Beers, rechtdoor over Vianen (waar mijn eerste vriendje vandaan komt, die mij overigens tijdens een feestje 4 jaar geleden niet meer herkende. Het was slechts 35 jaar later!). Vanaf Vianen bij Gennep de brug over, Ottersum om te stoppen bij het doel De Hei in Siebengewald. En nee, dit is geen Duitsland. Wat een ontzettend gave, stoere camping. Met een ruige kroeg en leuke stickers en shirtjes! De Wilde Wichten, De Witte Wieven en de Geile Geiten zijn ons al voor geweest. Hier wil ik een keer terug, langer, om te kamperen en een feestje te bouwen!  www.campingdehei.nl

Cool!

De terugweg ging over Afferden waar we langs een prachtige ruige ruïne kwamen (Ruïne Bleijenbeek). Jammer van de aangrenzende keurig nette aangelegde golfbaan (spreek uit als kòlvbaan en dus niet als gollufbaan) met van die kleurloze stijve mannetjes erop.

Ruïne Bleijenbeek

Daarna de Rijksweg over richting de pont naar Sambeek. Dit stukje kwam me bekend voor. En mij niet alleen… Ieks konijnen!!! Afsluiting bij Miranda.

Op de bonnefooi

Donderdag 13 juli 2017

Dorethe – Karin – Monique – Claudia – Sandra

Afstand: 101 km

Er was niets voorbereid maar dat is ook weleens leuk. Dus we startten de motoren en sloegen erop los. Neeee, we sloegen elk weggetje in wat er leuk uitzag. Natuurlijk reden we door bekend gebied, want als je steeds vanuit hetzelfde punt vertrekt dan houdt het onbekende wel een keer op. Maar toch kwamen we weer op plekken die ontzettend mooi zijn. Om je vrij te voelen. De warme wind die door je helm suist en het droge stof wat in je neusharen blijft zitten. Uiteraard rijd je dan ook weleens verkeerd: een lang grindpad hebben we gezien en dwars door een betonnen woonwijk.

Maar ook kwamen we door Groesbeek – Bredeweg – Wyler (DE) – Beek Ubbergen – Ooij. Hier onze stop: Oortjeshekken. Een mooi rustplekje aan de dijk bij Ooij. Genieten van een kopje koffie.

Oortjeshekken aan de dijk bij Ooij

We vervolgden onze route verder Ooij in om met een draai weer in Beek Ubbergen aan te komen. Hier de hellingproef en langs villa’s, door oude bossen en over smalle paden om de bekende, maar geliefde zevenheuvelenweg te nemen. Het blijft een heerlijk, soort van achtbaangevoel als je bovenop de heuvel bent en de weg  naar beneden rijdt. Het lijkt een soort van kuil waar je doorheen schiet om direct weer naar boven te gaan. Ik verwacht iedere keer een kriebel in mijn buik wanneer de kuil komt, maar dat is natuurlijk onzin. Daarvoor is het net niet genoeg kuil.

Eindafsluiting bij Karin.

Wilde Wieven Weekend 2017 - Oudkerk (FR)

Aanwezig: Dorethe - Karin - Sylvia - Heidy - Monique - Sandra - Claudia - Miranda
Afstand: 860 km
Route: Via een omweg naar Oudkerk Friesland


Dag 1 - Vrijdag 23 juni 2017 - Met een omweg
Het weer is prima. Niet meer boven de 30 graden zoals de afgelopen dagen het geval was, maar een graadje of 24. We waren op tijd bij de Scheenen op Miranda na. Het bericht volgde al snel. Haar motor lekte olie. Al langere tijd maar ze dacht dat Beekie (de hond) steeds tegen haar motor plaste. Dat was dus niet het geval. Gelukkig is er nog een Wild Wief in rustte die haar motor ter beschikking stelde. Dat was echt top!

Vertrek bij de Scheenen uitgezwaaid door Beekie

Een kwartier later dan gepland gingen we richting Abcoude. Hier onze eerste stop. Niet iedereen was op de hoogte van de eindbestemming. Na de koffie gingen we met een omweg (aldus Monique) naar Volendam. Hier was onze tweede, wat langere, stop.

Motorkleding verruild voor ... wat anders

Waar zouden ze het over hebben

Bij het verlaten van Volendam werden we klem gereden (bijna) door Nick (van Simon weet je wel). Hij wilde graag met ons op de foto, maar daar hadden we nu echt geen tijd voor. We moesten immers op tijd bij het avondeten zijn. We vervolgden onze route, eerst even tanken. Vijf Wilde Wieven bereikten het pompstation, alleen Miranda, Heidy en Sylvia niet. Miranda (alweer) had een lege tank zo'n 500 meter voor de pomp. Dat werd duwen.

Lege tank wordt volle tank

Eindelijk de afsluitdijk over. Flinke wind! We waaiden bijna uit onze helm! Maar wat prachtig.

Afsluitdijk

We stopten net na de afsluitdijk in Wons bij Panta Rhei, een B&B. Een hoop prullaria en twee aardige vrouwkes die goed voor ons zorgden.

Doe maar een koffie en een lekker stuk cake met fruit en room

(........)

Contact met het thuisfront

Hoeveel prullen kun je hebben, maar wel leuk!

Het laatste kwartier regenden we nog even nat. We hadden de regenpakken al aan, dus de schade viel mee. Om 18 uur aankomst in Oudkerk bij Healbird, de herberg van Henkie en Ludo. Mooi stoer logo! En echte biker herberg. Henkie en Ludo hebben werkelijk overal aan gedacht. We zijn hier enorm verwend! Van gezellige binnenkamer, gastvrijheid, heerlijke douche, mooi buitenterrein met gezellig kampvuur, spelletjes, ruimte, rust, vertrouwen en vrijheid om te kunnen doen wat we wilden. De bedden lagen heerlijk. Bedankt Henkie en Ludo!!

Mooi logo gefreest in de tafel bij Healbird

Welkom

Spijkermeppen vanuit je heup zegt Henkie!

Blijkt lastig

De stalling bij Healbird

Deze twee duckies kwamen elke ochtend even langs

De ontbijtruimte, praatkamer, dinerkamer, gezelligheidshok

Kampvuur met een zitje rondom

Het zitje rond het vuur

Het zitje buiten onder het afdak

Bijlwerpen

's Avonds bij het kampvuur gezeten. We waren net palingen, zo erg werden we uitgerookt. We zaten er met nog 3 andere gasten. Helaas hadden we met deze heren niet zo'n klik. Er zat er 1 bij die zo blij was dat hij bij zijn vrouw weg was (zou het niet v.v. zijn?) en ons vervolgens probeerde te overschreeuwen met z'n gehoorapparaat op een te zachte stand. Nee, we lagen er redelijk op tijd in, nog nadampend van de warmte.

Dag 2 - Zaterdag 24 juni 2017 - Elfstedentocht

Het regende de hele nacht. Het regende in de ochtend. Wat gaan we doen. Het plan was de elfstedentocht te rijden. De boerenwegen konden we maar beter schrappen, dat waren we wel met elkaar eens. De N-wegen dus. Van stad naar stad. Toen ik binnen kwam in de ontbijtkamer hoorde ik nog net Dorethe zeggen: 'we rijden vandaag 260 km'. Echt niet dus! Geen 260 km. Helemaal belachelijk en van de gekken. Ik voelde mijn zadel van gister nog steeds. En dan dat weer!!! No way! Het werd daarom maar 250 km's gereden. Tussen de schapen door, remmend voor moedereend met hoor kroost en dwars door de braderie van Sloten waar we werden onthaald door de plaatselijke drumband.

Souvenir uit Sloten

On the road again

Alweer wachten voor een openstaande brug

Wij maken overal vrienden

Haringhappen hoort er natuurlijk bij. Mmmmm

De gereden route van 250 km

We waren op tijd terug om te douchen en aan te schuiven bij de heerlijke barbecue van Henkie en Ludo. Lekker met enkele Hertog Jans. Dit was onze laatste avond alweer. De meningen waren verdeeld. Of we zouden Leeuwarden in gaan. Of we bleven bij het kampvuur (bij Ludo en Henkie en de drie heren) of we gingen naar de plaatselijke kroeg 1 km verderop. Het werd de plaatselijke kroeg. Hier zaten alleen maar mannen (?) binnen. Ze hadden een kwisavond gehad al vanaf 's middags. En ook al aan het bier. Net als wij. Dus toen we om 21.30 binnen vielen hing iedereen wat uitgezakt in zijn stoel. Dat moest anders dus we vroegen een plaatje aan. Guus Meeuwis met Brabant. En toe de zin kwam '....zo trots als een Fries' braken alle remmen los. De polonaise hebben we gedaan, gehakt, housen, dokter Bernhard uit volle borst gezongen, en uiteraard de krukken de lucht in met Der Alte Dessauer. Dat kenden ze hier ook! Het geluid op 10. We braken de tent af. Het was echt heel erg leuk en enorm gelachen. Op het hoogtepunt zijn we vertrokken en lagen er om 1 uur in. Morgen immers weer een hele dag rijden, richting huis.

Alle remmen los

Wie wil er niet naar huis???

Plastische chirurgie

Solex race om 1 uur 's nachts

Dag 3 - 25 juni 2017 - Over Giethoorn naar huis
Het weer was somber maar goed om te rijden. We vertrokken nadat we onze rekening hadden voldaan.

We hebben onderweg een korte, maar heftige bui gehad. Eerst naar het monument van de Elfstedentocht. Henkie reed met ons mee, anders hadden we deze verstopte brug nooit gevonden.

We maakten een stop in Giethoorn. Eigenlijk om te varen, maar dat duurde minimaal 1 uur. Dat was te lang. Echter de foto hebben we wel gemaakt hoe het had kunnen zijn.

Monument van de Elfstedentocht

Giethoorn

Sticker van de Wilde Wieven plakken

De laatste stop

We hebben de hele dag gereden en rond 17.30 uur waren we allemaal weer veilig thuis. We hebben een topweekend gehad met veel gezelligheid. En de plannen voor volgend jaar worden alweer gemaakt.

Rit 3 2017 - In het vizier

Aanwezig: Miranda – Monique – Dorethe – Karin  -Sylvia – Heidy – Claudia – Sandra

Afstand: 165 km

Route: Heteren - Nationale Park de Hoge Veluwe - Arnhem – Elst - Nijmegen

Bij Heteren de snelweg af. We rijden een prachtige route. Een stuk over de dijk. Om vervolgens richting ons Nationale Park de Hoge Veluwe te gaan. Of mogen we geen ‘ons nationaal’ meer zeggen? Is het te chauvinistisch, een park van iedereen. Dan wordt het zoiets als ‘ieders internationale park de Hoge Veluwe’. Want wij Nederlanders mogen niet meer trots zijn op onze eigen natuur-, cultuur- en erfgoed. In ieder geval, want ik dwaal af, in deze tijd van het jaar heeft het groen een frisse uitstraling en alles staat mooi in blad. Het weer is ons ook gunstig gezind. Perfect motorweer. Zo’n 23 graden, zonnetje, beetje wind. Lage zwaluwen en in de wei een ooievaar die rustig blijft staan wanneer wij voorbij razen. Life’s good! 

Aan het wachten bij de spoorwegovergang

We rijden met 8 en ik op plek 4. De 4 achter mij raken steeds wat verder achter. Na 2 afslagen zijn ze wel erg ver en ik besluit te stoppen. De 3 voor mij rijden door. Helemaal alleen sta ik stil, midden in de polder op een verlaten weg. De zon brand op mijn helm en de wind rukt aan mijn stuur. Niet wetend wat te doen besluit ik mijn motor te keren en de route een stuk terug te rijden in de hoop de 4 verloren rijders terug te vinden. Hierbij loop ik het risico dat ik de 3 voor mij voorgoed uit het oog verlies en de 4 achter mij niet terugvindt. Met als gevolg dat ik helemaal alleen in de polder achterblijf! Met gevaar voor eigen leven! Mijn opluchting is dan ook groot wanneer ik ze in het vizier krijg. Nu de rest weer zien op te sporen. Als een soort moeder de gans rijd ik voorop om iedereen weer te verenigen. En dat lukte. Gelukkig! De spanning gleed van me af. Op naar de koffie, nog 6 km te gaan.

Noodoproep van Karin

We hebben koffie gedronken in een erg retro, nostalgisch, vintage cafe. Volgens deze omschrijving hip dus. Maar het rook binnen naar sigaretten en oude alcohol. Er lag een soort van donkergrijstapijt op de vloer (...) En de koffie stond in de pot al een tijdje op ons te wachten. Geen moderne loungebanken, chillhoek. Geen hipsters met baardjes en een kapseltje met scheiding. Maar een man met karakter aan de bar, woeste baard, grijs ongekamd schouderlang haar, drinkend one bourbon, one scotch, one beer. Nou ja, dat verbeeld ik me dan, want het cafe was leeg. Ze bestaan ook al sinds 1813 :-/ En het interieur waarschijnlijk ook. Maar we zaten er prima :-)

Terug naar de thuisbasis. Door Nijmegen. En daar raken we elkaar echt kwijt. Ik maakte de gruwelijke fout rechts te rijden op een turborotonde, terwijl de rest links reed. Met als gevolg dat ik alleen nog maar kon kiezen de rotonde te verlaten (en daardoor ook de volgers achter mij) en de 3 voor mij de rotonde rond namen. Hier splitsten onze wegen zich dus tot Reek. E kwamen gelijktijdig aan en reden naar Sandra.

Maar ons avontuur was nog niet ten einde. Miranda verliest in Reek, 100 meter voor de eindstreep, een onderdeel. Door enkelen een hertenvanger genoemd. Maar een hertenvanger is toch een soort van sabel?? 

Gaat  Miranda met een sabel motorrijden??? 

Misschien heeft het toch meer weg van een bullbar. Ik heb het even uitgezocht wat er nou precies af is gebroken, op de weg viel, om er vervolgens door Miranda zelf overheen te rijden:

Definitie Hertenvanger:

Hertenvanger / hartsvanger zn. ‘jachtmes’
Nnl. hartvanger ‘mes voor de hertenjacht’ [1731; WNT], hertenvanger ‘jachtmes’ [1861-65; WNT].
Samenstelling uit vnnl. hart ‘hert’ en een afleiding van → vangen, als leenvertaling van Duits Hirschfänger ‘id.’ [17^e eeuw; Pfeifer].
In de standaardtaal is de vorm hart verdrongen door → hert. De hartsvanger was de naam van een wapen dat weliswaar oorspr., maar allang niet meer uitsluitend werd gebruikt bij de hertenjacht. Het eerste lid werd dus op den duur niet meer direct geassocieerd met ‘hert’ en kon in de oude vorm blijven bestaan; dit werd nog versterkt door het feit dat voor een wapen dat geschikt was om te doden, het hart te doorboren, de associatie met → hart voor de hand lag.

Sylvia op Miranda's motor?

Met hertenvanger zo te zien

Definitie Bullbar:

Bull bar (meervoud bull bars) (voornamelijk Australië, Nieuw-Zeeland)

Een gelast kader van metalen staven aan de voorzijde van het voertuig, ontworpen om het te beschermen tijdens botsingen met dieren, maar vaak gekocht als een mode-accessoire. 

Wanneer ik ‘translate’ op Bullbar los laat krijg ik als vertaling bulbar. Wat is een bul? Een diploma?

Definitie Bul:

Een bul is een officieel document van pausen, vorsten en universiteiten. 

(Wat ze dan aan de bar bij zich hebben denk ik)

Ook bijzonder om dat op je auto of motor te hebben.
Bij Dutch.alibaba.com verkopen ze trouwens nieuwe Miranda. Met gratis handleiding bevestigingsmontage.

Niet alleen bier op tafel

Proost, het biertje was weer lekker. Op naar het Wilde Wieven Weekend!